(Poradnik Domowy nr 11(195)listopad 2006)
Widok na przyszłość
(...)Dom, w którym mieszka Jacek Paciorkowski, jest ładny, piętrowy, ze spadzistym dachem. Okna na piętrze to właśnie okna jego pokoju, ale bardzo rzadko można dostrzec w nich ciemnowłosego i ciemnookiego chłopaka, który mówi o sobie "znam świat głównie z okna". Jego okna otwierają się po kliknięciu w odpowiednie miejsce klawiatury. Aż trudno uwierzyć, jak sprawnie Jacek klika.
- Mam 29 lat, wzrost 178 cm, waga 68 kg, oczy piwne. Ogólnie jestem niczego sobie facet - opowiada Jacek o sobie. - Jest tylko jedno małe ale... Od urodzenia jestem osobą niepełnosprawną ruchowo. I to "ale" ma wielki wpływ na całe moje życie.
Jacek jest dotknięty porażeniem mózgowym - podczas porodu nastąpiło niedotlenienie mózgu i w efekcie jego uszkodzenie. Jacek został uwięziony w ciele, które go nie słucha. Wykonuje ruchy mimowolne, ręce drgają, nogi nie są posłuszne, twarz się wykrzywia. Rozmawiać z Jackiem niełatwo - trudno złapać spojrzenie ciemnych oczu, które uciekają gdzieś w bok. Słowa wypowiadane pojedynczo, czasem zniekształcone, to owoc ogromnego wysiłku. Kiedy trudno się porozumieć, Jacek na obrotowym fotelu podjeżdża do biurka, na którym stoi komputer. Na ekranie słowa płyną wartko, ze swadą. Dopiero wtedy widać, kim Jacek jest. I nasuwa się myśl o niezwykłym umyśle i silnym duchu uwięzionym w niesprawnym ciele.
W szkole - skończył liceum ekonomiczne w Centrum Kształcenia i Rehabilitacji w Konstancinie - Jacek pisał na maszynie elektrycznej. Maturę zdawał, leżąc - wtedy mięśnie krtani są najmniej napięte - i dyktując wypracowanie. Dostał świadectwo z czerwonym paskiem. Ale świat otworzył się dla Jacka tak naprawdę trzynaście lat temu, dzięki komputerowi.
- Jeździłem z nim na kurs i Jacek strasznie się na mnie złościł - opowiada jego ojciec. - Nie rozumiałem poleceń instruktora, syn był o wiele bardziej zaawansowany ode mnie, a nie mógł tak szybko robić ćwiczeń jak inni. Wreszcie dostaliśmy materiały i Jacek przerabiał wszystko sam, w domu, we własnym rytmie:
- Dziś potrafię projektować strony WWW, znam Office 2003, Corela, Photoshopa, zgłębiam tajniki Linuksa, trochę sam programuję w Delphi - wylicza Jacek. - Zaliczyłem wszystkie egzaminy z ECDL, tzn. mam Europejskie Komputerowe Prawo Jazdy. Marzę o studiach informatycznych, jednak bez pomocy nie dam rady, a rodzice mają coraz mniej siły. Mimo to nie załamuję rąk. Walczę, jak potrafię.
Na swojej stronie internetowej (www.pacior.prv.pl) Jacek umieścił apel o pomoc w sfinansowaniu operacji, dzięki której ma szansę odzyskać równowagę i opanować niecelowe ruchy. Tak naprawdę od niej zależy w dużej mierze jego dalszy los. Jeśli więc przyjdzie do niego pomoc, to właśnie przez to okno, okno WWW. Bo Jacek wygląda na świat przez okno komputera. To tam prowadzi wielogodzinne rozmowy z przyjaciółmi. Niektórych poznał w realu - podczas wyjazdów rehabilitacyjnych. Wielu nigdy nie widział choć zdarza się, że mieszkają na sąsiedniej ulicy. Okno na jego biurku sprawia jednak, że może spotykać się z nimi codziennie. Rozmawiać o wydarzeniach i uczuciach, radościach i smutkach, buntach i pogodzeniu.
Ojciec Jacka kupił specjalny rower, tandem, przystosowany do potrzeb niepełnosprawnych. Jacek siedzi z przodu, ojciec z tyłu, choć to on naprawdę kieruje. Robią długie wycieczki i wtedy Jacek widzi świat. Pory roku, łąki i lasy, miasto. Czasem jadą na piwo. Ale dopiero wędrując po internecie, Jacek zwiedza cały świat. Interesuje się historią, a komputerowe wędrówki pozwalają przemieszczać się w czasie i przestrzeni. Jacek najbardziej lubi się szwendać po zabytkowych pałacach polskich. Świat przychodzi do niego także przez telewizję i książki. Czytać jest mu trudno, woli wygodnie leżeć i słuchać książek nagranych na kasety. - Brakuje mu rówieśników - mówi mama. - Potrzebuje kogoś, może wolontariusza, może przyjaciela, z którym mógłby pośmiać się, pobyć razem, pójść na piwo. Całe szczęście, że jest gadu-gadu. Rozmawiają tam jak przez telefon.
Magdalena Strzałkowska
zdjęcia Anna Bedyńska
|